Danuta Ostrowska Isztad „Narodziny róży”
nie smuć się kochany wiem że musisz odejść
chociaż pragniesz wyrywać z serca mocną nić
by powiązać dusze w przędną czasu sieć
składam myśl do lotu napełniona tobą
zaraz wzniosę ciało niewidoczna z bólu
na skraj świata tego odprowadzę cię
jestem gwiazdą nową która dziś zabłyśnie
w galaktyce ciemnej na kawałku nieba
z soków życiodajnych rozkoszy miłosnej
utulonych wiatrem w flakoniku szklanym
zrodzi się planeta którą nazwiesz ziemia
nasza noc ostatnia jest od wszystkich inna
z namiętności żaru na oziębłym niebie
zrodzą się bliźnięta księżyc i meteor brat
pierworodny będzie srebrzystością świecił
drugi włosów pędzlem kreślił lotu ślad
moje piersi pełne pokryte twą rosą
trysną mlekiem słodkim wybudują trakt
którym kiedyś wrócisz w me ramiona czułe
zbieram wilgoć z twarzy z ust miłości smak
ja praczasu wątek witając cię w progu
złożę pokłon dawcy osnowy żywota
skropię łzami żądny kiełkowania piach
zakwitnę ci różą którą mnie nazwałeś
chociaż nie rozumiem jeszcze słowa kwiat
Kłodawa 7 luty 2017 r.
Komentarze
Co myślą inni?
Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.