„Roszada”
igrasz ze mną tworząc mistrzowskie roszady
z pobłażliwym uśmieszkiem pogardą dla gracza marnego
osądzając jako rycerza tchórzliwego
co zrejterował z pola porzucając królową
myślisz ze trzymasz mnie już w garści
arogancka arcymistrzyni w tej gierce o życie
tymczasem ja zaledwie pionek na tej tarczy
obnażam twą nieziemską podłość brak honoru
jakiż zaszczyt ci przypadnie moja droga śmierci
za pokonanie szachisty słabego
nagrody nie masz choćby powabu lichego
zachwytu najmniejszego okruszka litości
samotna graczka z tuzem ukrytym w rękawie
wygrywasz każdą bitwę i zostajesz sama
zgorzkniała i jałowa królowa dziewica
niedotknięta miłością i taka już stara
maluję twoje ręce drżące poorane czoło
i purpurowy płaszcz co ci nie przystoi
nie wygram z tobą bitwy tej o życie
lecz wygram całą tę nierówną wojnę
ty pojedziesz w świat triumfująca lecz samotna
ja spocznę snem spokojnym w swoim własnym niebie
zostawię światy kolorowe przyszłym oczom
nikt nie zechce z czułością wspomnieć ciebie
Danuta Ostrowska Isztad
pisarka, malarka
Kłodawa, 14.01.2017 r.
Komentarze
Co myślą inni?
Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.