„Patrząca w dal”
jestem Oniute patrząca w dal
widzę ukryte rubieże czasu
ludzkiego losu splątaną nić
czuję początek i kształtu kres
metamorfozę rozpadających ciał
w szalonym tańcu atomów
nieustannie omiatam świat
szukając zjadaczy duszy
strzegąc w czerni kropli błękitu
na tym okruchu niedużym
zdarzył się życia cud
istocie mądrogłupiej
ja Oniute patrząca w dal
niepojęte zdarzenia widzę
bywa drapieżnik krwiożerczy
dotyka ruchem motylim samiczki ust
a jej spływają strumyki z oczu
czasami splatają ciała w jedno
i płyną w podróż podniebną
nie mogąc złapać tchu
rytm serc słyszę aż tu
nazywają tę dziwną rzecz miłością
odpłynęły okręty nie wiem po co
do osady wtargnęła wataha
jak plon zboża leżały kobiety i dzieci
widziałam wiotkie ciało
i mężczyznę łkającego u jej stóp
słyszałam jak serce mu pękło
przeniknął moją duszę na wskroś
ból za ten nagły życia kres
ja Oniute patrząca w dal
strzegę ziemi przed pożeraczami dusz
bo w tamtej chwili
nauczyłam się kochać
Danuta Ostrowska
Kłodawa, 28 luty 2017 r.
Komentarze
Co myślą inni?
Ten wpis nie posiada jeszcze żadnych komentrzy.